Adiunkt w Instytucie Historii Sztuki Uniwersytetu Warszawskiego. Specjalizuje się w badaniach nad sztuką ogrodową, urbanistyką, mecenatem i krajobrazem kulturowym epoki baroku. Autor dokumentacji, która pozwoliła wpisać w 2005 r. rezydencję w Nieświeżu na Listę Światowego Dziedzictwa Kulturowego i Przyrodniczego UNESCO (Architectural, Residential and Cultural Complex ofthe Radziwiłł Family at Nesvizh, 2005). Autor książek, m.in.: Miles christianus et peregrinus. Fundacje Mikołaja Radziwiłła Sierotki w ordynacji nieświeskiej (1998) oraz Monumenta variis Radivillorum. Wyposażenie Zamku Nieświeskiego w świetle badań archiwalnych (1998). Ekspert do spraw zabytków Nieświeża zaangażowany w prace Polsko-Białoruskiej Komisji Konsultacyjnej ds. Dziedzictwa Kulturalnego. Członek redakcji czasopisma Barok. Członek ICOMOS.ZE WSTĘPU Jednym z najokazalszych zespołów rezydencjonalnych na Kresach był radziwiłłowski Nieśwież, a w jego obrębie zespół pałacowo-ogrodowy w Albie. Należący od xvi do xx w. do Radziwiłłów stanowi znakomity przykład ewolucji zespołu od renesansowej willi z ogrodem, poprzez barokowy pałac z ogrodem francuskim po parki-zwierzyńce i wielkoprzestrzenną kompozycję krajobrazową z promienistym układem ośmiu kanałów.
